Jest tutaj dużo gry na emocjach i uczuciach widza, klimat jest melancholijny, miejscami hipnotyczny. Ja przez cały czas miałem nadzieje na jakąś małą furtkę, która otworzy bohaterowi inną drogę - ta droga pojawiła się wraz z przybyciem Parisa i znika ku rozpaczy bohatera. Reżyser już na wstępie zaznaczył, że nadziei nie będzie - mimo to ostatnia scena mnie zaskoczyła i nie do końca pasowała do zakończenia - jednak w wymiarze symbolicznym a nie dosłownym może obrazować ostateczną utratę złudzeń, ideałów, sentymentalnych mrzonek itp.

"Serce pęka gdy trzeba rozstawać się z marzeniami" - bohater unaocznił ten cytat w najgorszy z możliwych sposobów. Piękna jest również ta metafora z kwiatami - ile wokół nas jest talentów, wrażliwości, jednostek - które bez pomocy lub wsparcia więdną zanim naprawdę rozkwitną. Chłopiec był właśnie takim kwiatem, który pięknie rozkwitnął jako kwiat dobra ale skończył jako roślina zła. I tutaj reżyser stawia ważne pytanie o naturę ludzką - czy jest ona dawana z góry czy można ja zmienić, w jakim stopniu, czy dobro może zmienić się w zło - jeśli tylko zajdą ku temu warunki?

I jeszcze jedna uwaga - nawiązanie do Nietzschego na wstępie jest nieprzypadkowe - przecież Paris - moim zdaniem najciekawsza postać w filmie uosabia nadczłowieka - kogoś kto stoi ponad dobrem i złem i dlatego udaje się mu przetrwać - w trudnej grze trzeba grac jeszcze mocniej niż przeciwnik. Czasami sentymenty nie pomagają - film bardzo w duchu filozofii nietzscheańskiej - jest tam mnóstwo kontekstów i symboli z "Tako rzecze Zaratustra".

Śmiało daje 9/10 i polecam.